Urte berria hastearekin batera, antzerki-tailerraren etapa berri bati ekin diogu. Aurreko idazkian aipatzen nuen bezala, etapa berri hau aurreko fasean esperimentatu eta jokatutakoaz elikatzen da, eta, aldi berean, zerbait berria eta desberdina hasten da, batez ere amaierako helburuari dagokionez.
Beste era batera esanda, prozesu berri bati ekingo diogu, aurreko faseko helburu komunak nahastuz eta, aldi berean, helburu desberdinak sortuz. Komunak, esploratzeko, probatzeko, jolasteko eta harritzeko jakin-min hori alde batera utzi behar ez dugulako. Eta desberdinak, helburu zehatzago bat agertzen delako, hau da, ikasturte bukaerako erakustaldian amaituko den zerbaiten ernamuina.
Bide horretan, ernamuinetik antzezpenera, aukeraz betetako mundu berri bat irekitzen da, pixkanaka definitzen eta argiago bihurtzen joango dena, azkenean amaierako emaitza izango dena izatera iritsi arte.
Bitxia da, izan ere, azken emaitzak zerikusia izango du jaiotzan proiektatzen denarekin, baina, aldi berean, bidean sortzen joango diren osagai berriak izango ditu, baita prozesu honetan baztertzen joango diren gauzak ere. Azken hauek, materialki behintzat, ikuskizunaren parte ez dira izango
Nolanahi ere, esan beharra daukat, ikuskizunari garrantzirik kendu gabe, emaitza den aldetik, niretzat interesgarriagoa egiten zaidala une honetan irekitzen ari den bilaketa eta esplorazio prozesu berri hau, azken produktua bera baino. Alde horretatik, edozein motatako ikuskizunak ikusterakoan gogoeta txiki bat egitera gonbidatzen dut publikoa: gure zentzumenek hautematen dutena baino pixka bat urrunago joatea litzateke, eta ikusten ez diren zatiak sentitzen edo sumatzen saiatzea, hain ukigarriak ez izan arren, presente baitaude. Gauza horiek, ziur aski, gure zentzumenak gainditzen dituzte, eta agian bihotzez hauteman behar dira.
Mikel Agirregomezkorta
Urnietako udal antzerki tailerra arduraduna
